לגרש אך לא לבייש

كانَ مرادُ بنَ تاجرٍ ثريٍّ في سوقِ الذهب كثُرَ من حولهِ الأصدقاء

מוראד היה בן של סוחר עשיר בשוק הזהב שרבו סביבו הידידים
تُوُفِيَ والدُهُ فافتَقَر

נפטר אביו ו(מוראד) התרושש
علِم أنَّ سعدً أعزَّ أصدقائه توسعت تِجارَتُهُ

הוא ידע שסעד, הטוב בידידיו, המסחר שלו התרחב
فصارَ المالُ عِندَهُ أكثرَ من الرُزّ

והיה אצלו כסף יותר מ(גרגירי) אורז
قَصَدَهُ ولمّا وَصَلَ قصرَهُ بهيئتِهِ الرَثَّة

שם את פעמיו אליו, וכשהגיע אל ארמונו בדמותו המרופטת,
أخبَرَ الخَدَمَ قِصَّتَه أبلغوا سيِّدَهم فرفضَ لقائه

סיפר למשרתים את סיפורו, הם הודיעו לאדונם וסירב לפגשו
عادَ مرادُ أَدراجَهُ مكسورَ القلب لِتَحْدُثَ الأُعْجُوبةُ بعدَ يومَين

חזר מוראד כלעומת שבא שבור לב, ואז לאחר יומיים קרה פלא
ثلاثةُ رجالٍ أَعطوهُ حجرَ ياقوت

שלושה אנשים נתנו לו אבן אודם
قالوا إنَّهُ دَيْنٍ علَيْهِم لأبيه

אמרו שהוא חוב שחבו לאביו
أخذَ الياقوتَ وكأنّهُ في حُلم

(הוא) לקח את (אבן) האודם כמו בחלום
لكن مَن يشتريه الآن؟

אבל מי יקנה אותה עכשיו?
سيدةٌ نبيلة ظهرت فجأةً تبتاعُ المجوهرات

גברת אצילה הופיעה פתאום קונה תכשיטים
اشترت منهُ الياقوتَ بمبلغٍ أعادَهُ الى سوقِ الذهب وحلّتِ البركة

קנתה ממנו את (אבן) האודם בסכום שהחזיר אותו לשוק הזהב ושרתה הברכה (במעשיו)
تذكَّرَ بعدَ حِينٍ نُكرانَ صديقِه فأَرسلَ لهُ أبياتَ الشافِعِيّ:

נזכר אחר זמן מה את התנכרותו של ידידו ושלח אליו את שורות השיר של א-שאפעי
(رَأَيْتُ الناسَ قد ذهبُوا إلى مَن عِندَهُ ذهبُ

"ראיתי שהאנשים הלכו אל מי שיש לו זהב

وَمَن لاَ عِندَهُ ذهبُ فعنهُ الناسُ قد ذهبُوا)

ומי שאין לו זהב ממנו האנשים הלכו"
قرَأَها سعدٌ فآلمتهُ فردَّ شِعرًا

קרא אותן סעד והן הכאיבו לו, אז (הוא) ענה בשיר
(أَمَا الثلاثةُ قد وافُوكَ مِن قِبَلِ

ובאשר לשלושה שפקדו אותך בעבר
ولم تكنْ سببٌ إلَّا مِن الحِيَلِ

ולא היתה הסיבה (לכך) אלא מתחבולה
أَمَا مَن ابتاعتِ الياقوتَ والِدتي

ובאשר למי שקנתה את (אבן) האודם – (זו) אימי
وأنتَ أنتَ أخي بل منتهى أملِ

ואתה, אתה אחי ותכלית תקוותי
وما طردنَاكَ من بخلٍ ومن قلَلٍ

ולא גירשנו אותך מקמצנות ולא מזלזול
لكنْ علَيكَ خَشِينا وقفةَ الخجلِ)

אלא שפחדנו עליך ממעמד מבייש)

הערה

שם המגיש نزيه الأحدب והקטע הופיע בתוכניתו בערוץ الجزيرة בשם فوق السلطة "מעל השלטון"